Uyku düzeni tamamen bitti. Ne zaman uyuduğumu bilmiyorum. Kolumun ağrısı zaten iyice düşürdü uykuyu. Uyandım diyelim. Uyandıktan sonra önce telefona bakıyorum. Aslı aramış mı? Ya ben uyuyorken aradıysa? Bakıyorum öyle bir şey yok oh çekiyorum. Zaten artık aradığı an programlanmış şekilde onun telefonunu açıyorum.
Gidiyorum bir kahve içmeye. Yeni açtığım instagram hesabından onun hesabına bakıyorum takipçi sayılarına bakarak aktif mi değil mi uyuyor mu uyumuyor mu diye tahmin yürütüyorum. Whatsappa giriyorum profil resmine tıklıyorum belki engeli kaldırmıştır diye oda yok. Bu instagram – whatsapp durumları günde minimum 100 kere oluyor. Çünkü ulaşabileceğim başka bir şey yok.
Kahvaltı yok. Öğle yemeği yok. Sadece yoğurt.. Genellikle onu da yemiyorum artık gözlerim kararma noktasına gelince bir kaç kaşık yetiyor. Sonra devam. Diyetteyim diyorum zaten boşver Yaşar. Tişörtler artık bol geliyor. Pantolonlarım düşüyor baya verdim kilo yani vermeye de devam ediyorum.
Pazartesi günü tıraş oldum. Olmayacaktım ama belki bodrumda görürüm diye temiz olmak istedim. Oda yok.
Pazartesi salı çarşamba 14 saat bodrumdayım 3-4 saat izmirdeyim. Kendimi bir şeye veremiyorum. Çok bencilim ayrıca hep kendi tarafımdan bakıyorum. Böyle düşünüyorum. Son olaydan sonra iyice düşünmeye başladım zaten. Ya seni sevmiyorsa yaşar? Aramadı bak. Arardı iki eli kandada olsa. Arıyordu çünkü… Aramadı bak…
Nasıl düşünürsün böyle deme yaşamayan bilmez bu psikolojiyi.. Ruhumu çekip aldılar sadece onu biliyorum.
Aslı benim ruhumdu onu çekipppppp aldılarr…. Boş et yığını gibiyim. Her şey sıfır…. Vesselam…