Günler böyle geçerken inişli, çıkışlı, hastane olayları, panik ataklar, stres, kaygı, duygu patlamaları, ataklar, korkular, kedilerin eski eşe verilmesi, baba sorunu, anne sorunu…. Milyon tane sorun yani.. En son yaptığım 2. kaza da üstüne gelince olaylar kopuverdi…
Kaza yapmam ya da motor sürmemle alakalı ne haşarılığım ne uçukluğum ne de başka bir şeyim kaldı ama olsun dedim Aslı iyi olsun sıkıntı değil.
Doğal olarak böyle düşünülen biri için kimse kızını layık görmez. Durumda öyle oldu. Aslı’nın psikolojisi zaten iyi değil. Zaten çökük durumda bırakında yanında olayım dedim ama maalesef istenilmedi. Kazadan sonra Aslı yanıma geldi. Benimle ilgilendi ayağa kaldırdı. Onun şefkati, sevgisi, merhameti, ilgililiği sayamadığım bir çok şey sayesinde çabuk toparlandım.
Aslı gitmeden kardeşim geldi. Aslıyı otobüse bindirdik Aslı hiç bakmadı bana ve otobüse bindikten sonra hiç Aşkım demedi. Hiç 0…
Biliyordum iyice çökmüştü üstüne gitmek asla istemedim. Biliyordum onu bekleyen bir sürü sorun var birde benimi düşünecek diyordum. İstanbul’a döndüğünde karanlık günlerde başladı… Günden güne Aslı kötüleşti. Sağlık sorunları karmakarışık oldu ve bu kadın bu kadar şeyle uğraşırken sürekli baskı yedi.
Annesiyle konuştuk anlattı dinledim anlattı dinledim… Doktorlar konuştu söylediklerini dinledim… Herkes Aslı’nın sevgisiz bir şekilde iyileşeceğine hükmetti ( o nasıl oluyorsa artık ) … İlk hastane olayından iyi çıktığını düşünmüşlerdi ama o stresten nasıl iyi çıkılabilir? Ne kadar sürer bu ki sürmedi…
Velhasıl kelam.. Aslı babasına söz verdi… Güzel bir teşekkür konuşması yaptı… ve orada perde kapandı..